Tworzenie strony www

Tworzenie strony www

PSP - retusz, fotomontaż

PSP - filtry, warstwy

PSP - edycja grafiki

1. Paint Shop Pro (PSP) - edytor grafiki bitmapowej i wektorowej dla komputerów z systemem operacyjnym Microsoft Windows. Stworzony przez firmę Jasc Software, stał się jednym z popularniejszych edytorów pod ten system. Obecnie producentem programu jest Corel, który przejął Jasc w październiku 2004. Aplikacja jest udostępniana na zasadach licencji shareware. Po wykupieniu pełnej wersji zazwyczaj użytkownik dostaje aplikację Animation Shop, która poza współpracą z PSP nadaje się do tworzenia animacji. W PSP można stworzyć nową grafikę jak i też obrabiać gotowy plik, a także poprawiać. Program ma dużą kolekcję pędzli (brush), kształtów figur a także wzorów do malowania (tzw. Picture Tubes) oraz gotowych efektów.

Konfiguracja komputera do pracy w sieci

1. cmd.exe – interpreter poleceń stosowany w rodzinie systemów operacyjnych Microsoft Windows NT (włączając Windows 2000, XP, 2003, Windows Vista i Windows 7), Windows CE oraz OS/2.

Polecenie cmd otwiera tekstowe okno konsoli i dokonuje interpretacji wprowadzanych w wierszu poleceń konsoli znaków jako nazw poleceń, programów, plików czy parametrów. Wykonanie polecenia cmd w już otwartym oknie konsoli powoduje uruchomienie w tym samym oknie wtórnego procesora poleceń, który może dziedziczyć środowisko po procesorze pierwotnym. Każdy procesor poleceń można zamknąć wykonując polecenie exit albo klikając na ikonę zamknięcia okna.

2. ipconfig – polecenie w systemach operacyjnych Microsoft Windows służące do wyświetlania konfiguracji interfejsów sieciowych. Zwalnia i aktualizuje dzierżawy DHCP oraz wyświetla, rejestruje i usuwa nazwy DNS. Narzędzie pomocne przy wykrywaniu błędnego adresu IP, maski podsieci lub bramy domyślnej. Odpowiednik w systemach UNIX to ifconfig.

Przykłady użycia:

• ipconfig – pokazuje skróconą informację o interfejsach
• ipconfig /all – pokazuje wszystkie dane interfejsów sieciowych
• ipconfig /renew – odnawia wszystkie dzierżawy adresu z DHCP
• ipconfig /release – zwalnia wszystkie dzierżawy adresu z DHCP
• ipconfig /? albo ipconfig / – wyświetla komunikat pomocy
• ipconfig /flushdns – czyści bufor programu rozpoznającego nazwy DNS
• ipconfig /displaydns – wyświetla zapamiętane tłumaczenia DNS→IP

 3.DHCP (ang. Dynamic Host Configuration Protocol) – protokół komunikacyjny umożliwiający komputerom uzyskanie od serwera danych konfiguracyjnych, np. adresu IP hosta, adresu IP bramy sieciowej, adresu serwera DNS, maski podsieci. Protokół DHCP jest zdefiniowany w RFC 2131 i jest następcą BOOTP. DHCP został opublikowany jako standard w roku 1993.

W kolejnej generacji protokołu IP, czyli IPv6, jako integralną część dodano nową wersję DHCP, czyli DHCPv6. Jego specyfikacja została opisana w RFC 3315.

W sieci opartej na protokole TCP/IP każdy komputer ma co najmniej jeden adres IP i jedną maskę podsieci; dzięki temu może się komunikować z innymi urządzeniami w sieci.

4. Adres IP – w protokole IP liczba nadawana interfejsowi sieciowemu, grupie interfejsów (broadcast, multicast), bądź całej sieci komputerowej, służąca identyfikacji elementów sieci w warstwie trzeciej modelu OSI – w obrębie sieci lokalnej oraz poza nią (tzw. adres publiczny).

Adres IP nie jest "numerem rejestracyjnym" komputera – nie identyfikuje jednoznacznie fizycznego urządzenia – może się dowolnie często zmieniać (np. przy każdym wejściu do sieci Internet) jak również kilka urządzeń może dzielić jeden publiczny adres IP. Ustalenie prawdziwego adresu IP użytkownika, do którego następowała transmisja w danym czasie jest możliwe dla systemu/sieci odpornej na przypadki tzw. IP spoofingu (por. man in the middle, zapora sieciowa, ettercap) – na podstawie historycznych zapisów systemowych.

5. Maska podsieci, maska adresu – liczba służąca do wyodrębnienia w adresie IP części sieciowej od części hosta. Pola adresu, dla których w masce znajduje się bit 1, należą do adresu sieci, a pozostałe do adresu komputera. Po wykonaniu iloczynu bitowego maski i adresu IP komputera otrzymujemy adres IP całej sieci, do której należy ten komputer. Model adresowania w oparciu o maski adresów wprowadzono w odpowiedzi na niewystarczający, sztywny podział adresów na klasy A, B i C. Pozwala on w elastyczny sposób dzielić duże dowolne sieci (zwłaszcza te o ograniczonej puli adresów IP) na mniejsze podsieci. 

Przykład:

adres = 128.10.2.3 = 10000000 00001010 00000010 00000011

maska = 255.255.0.0 = 11111111 11111111 00000000 00000000

Przeliczanie masek:

6. Brama sieciowa – maszyna podłączona do sieci komputerowej, za pośrednictwem której komputery z sieci lokalnej komunikują się z komputerami w innych sieciach.

W sieci TCP/IP domyślna brama (sieciowa) oznacza router, do którego komputery sieci lokalnej mają wysyłać pakiety o ile nie powinny być one kierowane w sieć lokalną lub do innych, znanych im routerów. W typowej konfiguracji sieci lokalnej TCP/IP wszystkie komputery korzystają z jednej domyślnej bramy, która zapewnia im łączność z innymi podsieciami lub z Internetem.

Ustawienie adresu bramy domyślnej jest – oprócz nadania maszynie adresu IP i maski podsieci – podstawowym elementem konfiguracji sieci TCP/IP. Maszyna bez podanego adresu bramy domyślnej może wymieniać pakiety tylko z komputerami w tej samej sieci lokalnej.

7. Domain Name System (DNS, pol. „system nazw domenowych”) – system serwerów, protokół komunikacyjny oraz usługa obsługująca rozproszoną bazę danych adresów sieciowych. Pozwala na zamianę adresów znanych użytkownikom Internetu na adresy zrozumiałe dla urządzeń tworzących sieć komputerową. Dzięki DNS nazwa mnemoniczna, np. pl.wikipedia.org jest tłumaczona na odpowiadający jej adres IP, czyli 91.198.174.232

DNS to złożony system komputerowy oraz prawny. Zapewnia z jednej strony rejestrację nazw domen internetowych i ich powiązanie z numerami IP. Z drugiej strony realizuje bieżącą obsługę komputerów odnajdujących adresy IP odpowiadające poszczególnym nazwom. Jest nieodzowny do działania prawie wszystkich usług sieci Internet.

Wewnątrz sieci

1. Sieć komputerowa (w skrócie: sieć) – zbiór komputerów i innych urządzeń połączonych ze sobą kanałami komunikacyjnymi. Sieć komputerowa umożliwia wzajemne przekazywanie informacji oraz udostępnianie zasobów własnych między podłączonymi do niej urządzeniami, tzw. "punktami sieci".

2. Przeznaczenie sieci komputerowej

Głównym przeznaczeniem sieci komputerowej – ideą dla której została stworzona i wciąż jest ulepszana i rozwijana – to ułatwienie komunikacji pomiędzy ludźmi, będącymi faktycznymi użytkownikami sieci. Sieć umożliwia łatwy i szybki dostęp do publikowanych danych, jak również otwiera techniczną możliwość tworzenia i korzystania ze wspólnych zasobów informacji i zasobów danych. W sensie prawnym, i w pewnym przybliżeniu, użytkownicy sieci komputerowej są również jej beneficjentami.

3. Cechy użytkowe sieci komputerowej

Poniżej wyszczególniono niektóre, użytkowe cechy sieci komputerowej:

• ułatwienie komunikacji między ludźmi.

Korzystając z sieci, ludzie mogą komunikować się szybko i łatwo przy wykorzystaniu odpowiednich programów komputerowych i oferowanych w danej sieci usług sieciowych. W odniesieniu do sieci Internet należy wyróżnić dwa rodzaje programów i skojarzone z nimi usługi:

I. klient poczty elektronicznej – poczta elektroniczna,

II. przeglądarka internetowa – World Wide Web.

• udostępnianie plików, danych i informacji.

W środowisku sieciowym, upoważnieni użytkownicy mogą uzyskiwać zdalny dostęp do danych i informacji przechowywanych na innych komputerach w sieci, jak również sami mogą udostępniać posiadane zasoby.

• udostępnianie zasobów sprzętowych.

W środowisku sieciowym każdy, podłączony do sieci komputer, może uzyskać dostęp do urządzeń peryferyjnych, uprzednio udostępnionych do wykorzystania sieciowego, takich jak np. drukarki sieciowe czy udostępnione pamięci masowe.

• uruchamianie programów na komputerach zdalnych.

Użytkownicy mający dostęp do sieci mogą uruchamiać na swoich komputerach programy zainstalowane na komputerach zdalnych. Takich użytkowników nazywa się również użytkownikami zdalnymi,

• rozpowszechnianie Wolnego i Otwartego Oprogramowania.

Sieć komputerowa, a w szczególności Internet, stymuluje rozwój i upowszechnianie oprogramowania tworzonego i udostępnianego na zasadach licencji GPL

4. Główne zalety sieci komputerowych:

• komunikacja z innymi osobami, dzięki portalom społecznościowym i komunikatorom, nie wychodząc przy tym z domu
•  możliwość poznania ludzi z całego świata
•  możliwość bycia na bieżąco z wiadomościami z kraju i ze świata
•  możliwość zabicia nudy
•  możliwość przeprowadzania transakcji bankowych, nie wychodząc przy tym z domu
• dostęp do źródła informacji.

5.  Główne wady sieci komputerowych: 

• rozwój hazardu
• ryzyko, że po drugiej stronie monitora siedzi osoba, która może być niebezpieczna
• możliwe oszuści czy naciągacze, działający przez internet
•  możliwa nieuczciwość w zawieraniu transakcji
•  można się uzależnić
•  można nabawić się chorób pleców czy oczu
•  zdecydowany pożeracz czasu.

6. Składniki sieci komputerowej

Wśród składników sieci komputerowej można wyróżnić następujące, główne grupy:

• hosty – czyli komputery sieciowe, dzięki którym użytkownicy mają dostęp do sieci;
• serwery – stale włączone komputery o dużej mocy obliczeniowej, wyposażone w pojemną i wydajną pamięć operacyjną i pamięć masową;
• medium transmisyjne – nośnik informacji, realizujący funkcję kanału komunikacyjnego. Są to kable: miedziane i światłowodowe i/lub fale radiowe;
• sprzęt sieciowy – koncentratory, przełączniki, routery, karty sieciowe, modemy, punkty dostępu;
• oprogramowanie – programy komputerowe zainstalowane na hostach, serwerach i innych urządzeniach sieciowych.

7. Topologia sieci komputerowej

Topologia fizyczna opisuje fizyczną realizację sieci komputerowej przez układ mediów transmisyjnych. Wyróżnia się następujące podstawowe układy:

• gwiazda – komputery są podłączone do jednego, centralnego punktu zwanego koncentratorem lub przełącznikiem;
• gwiazda rozszerzona – posiada punkt centralny i punkty poboczne. Często spotykana topologia dla sieci standardu Ethernet;
• hierarchiczna – struktura podobna do drzewa binarnego;
• magistrala – komputery współdzielą jeden nośnik kablowy;
• pierścień – komputery są połączone pomiędzy sobą odcinkami kabla tworząc zamknięty pierścień, np. token ring;
• pierścień podwójny – komputery są połączone dwoma odcinkami kabla, np. FDDI;
• siatka – sieć rozszerzona o połączenia nadmiarowe. Rozwiązanie stosowane w sieciach, w których jest wymagana wysoka niezawodność działania.

Ocena filmów

Mój film:

Płyn nienewtonowski  

Montaż filmów, Microsoft Movie Maker

1. Windows Movie Maker (WMM) – edytor filmów, który po raz pierwszy został dołączony do systemu operacyjnego Windows Me. Ostatni raz dołączono go do systemu Windows Vista. W systemie Windows 7 można pobrać go za pomocą usługi Windows Live, ponieważ nie jest on dostarczany wraz z programami zawartymi w pakiecie systemowym. Program daje dostęp do opcji takich jak dzielenie filmu na klipy czy dodawanie komentarza audio lub też łączenie obrazów tak aby były w jednym ciągu. Pliki zapisywane są w formacie Windows Media Video (.wmv), oraz w Microsoft Windows Movie Maker (.MSWMM). Jest programem typu freeware, co oznacza, że można go darmowo pobrać z Internetu.

Program jest bardzo prosty w obsłudze. Zaimportowane klipy wideo przenosi się na oś, można też pod nie podłożyć jedną ścieżkę dźwiękową. Od wersji 2.1 (która pojawiła się w Service Packu 2 dla Windows XP) program daje możliwość zastosowania różnych animacji przejść, efektów wideo, tytułów i napisów końcowych.

 2. Program Windows Movie Maker jest podzielony na trzy główne obszary:

• okienka,
• seria ujęć/oś czasu
• monitor podglądu.

3. Wprowadzenie do programu Windows Movie Maker  

•  Importowanie zdjęć i filmów

• Przyspieszanie lub zwalnianie wideo

• Dodawanie muzyki i zmiana głośności dźwięku

• Wybieranie motywu autofilmu

• Udostępnianie w Internecie

Poradnik Windows Movie Maker:

Film - wymiana młodzieży

Irlandia

Na dzisiejszej lekcji oglądaliśmy krótki film o wymianie młodzieży .

Uczniowie z naszego liceum byli kiedyś w Irlandii.

Urządzenia peryferyjne

Urządzenie peryferyjne - dowolna część komputera inna niż procesor (CPU) i pamięć operacyjna, czyli są to np.:

• klawiatura
• monitor
• mysz
• drukarka
• skaner
• mikrofon
• głośnik
•  dżojstik
• kamera internetowa.

Szybka pamięć robocza, jak RAM, ROM czy, dawniej, rdzeń, nie może być określana mianem urządzenia peryferyjnego. Współczesne określenie "urządzenie" jest ogólniejsze w tym sensie, że jest odnoszone do obiektów takich, jak dalekopis, RAM-drive czy karta sieciowa.

Niektórzy argumentują, że z nadejściem komputera osobistego (PC) płyta główna, dysk twardy, klawiatura, mysz i monitor są częściami podstawowego systemu komputerowego i stosują termin "urządzenie peryferyjne" do dodatkowych, opcjonalnych komponentów maszyny.